Թուրքիան, Ռուսաստանն ու Իրանը ունեն բազմաթիվ աշխարհաքաղաքական տարաձայնություններ, դարերի ընթացքում արյունալի պատերազմներ են մղել միմյանց դեմ, սակայն կա մեկ հարց, որը նրանց միշտ միավորել է. թույլ չտալ, որպեսզի Արևմուտքը մտնի իրենց «ներքին բակը»՝ Հարավային Կովկաս:

Որտեղի՞ց ենք գալիս և ու՞ր ենք գնում: Առաջին հարցի պատասխանը պիտի տային պատմաբանները: Չէ՛ , ես չեմ ասում, որ այդ ոլորտում հսկաներ չենք ունեցել:

Օգոստոսի 2-ի հանրահավաքը մայրաքաղաքում համընդհանուր հայրենասիրական ալեկոծության և պաշարված Արցախին համերաշխության ուղերձներ հղելու համար էր: Կարո՞ղ են, արդյոք, նման միջոցառումներն օգտակար գործողության գործակից ունենալ...

Երբ թշնամու ուժերը գերակշռում են, ապա լավագույն մարտավարությունը` պարտիզանական հարվածներով թշնամուն մաշեցնելն է, ընդ որում ամենուր` իր տարածքում, իր օդում, իր ջրում, և իր տարածքից դուրս։ Տեսնենք ինչքա՞ն կդիմանան։

Ազգային ինքնորոշումը և տարածքային ամբողջականությունը գերտերությունների թույլ տեղն ու միաժամանակ զենքն են, որոնցով նրանք հարվածում են միմյանց։

Մարդկանց առևանգումը, գողությունը, ահաբեկչությունը, անպաշտպանին վնաս հասցնելը եղել և մնում է ադրբեջանցու արյան մեջ:

Իրանը ձգտում է դառնալ տարածաշրջանում ռազմական տեխնոլոգիաների մշակման, կիրառման կենտրոն։

Համոզված եմ՝ Հայաստանի բնակչության զգալի մասը շատ լավ է պատկերացնում Ադրբեջանի հետ «խաղաղության պայմանագրի» հետևանքները: Այդուհանդերձ, բնակչությունը չի ընդվզում:

Կա հիմնավոր տեսակետ, որ Երկրորդ աշխարհամարտն Առաջինի շարունակությունն էր: Առաջինը կիսատ էր մնացել, որովհետև Գերմանիան անվերապահ կապիտուլյացիայի չէր ենթարկվել, այլ պայմաններով էր հանձնվել, որովհետև բուն Գերմանիայի տարածք օտար զինվոր ոտք չէր դրել: Երկրորդի ժամանակ Գերմանիայի ու նրա դաշնակիցների հարցն անվերապահ կերպով լուծվեց, և մինչ հիմա, ըստ էության, նրանք պարտված երկրներ են համարվում:

ՄԱԿ-ը արդեն մի քանի տասնամյակ է, որ գտնվում է խոր ճգնաժամի մեջ և, երկբևեռ աշխարհակարգի փլուզումից հետո, լուրջ դերակատարում չունի միջազգային գործերում: Նրա բարձրագույն ղեկավար մարմինը՝ Անվտանգության խորհուրդը, զուրկ է իր իսկ որոշումների իրագործման մեխանիզմներից: Եթե չկա մեխանիզմ, իսկ վետոյի իրավունքով մշտական անդամներն էլ ներքաշված են գլոբալ հակամարտության և ուկրաինական միջնորդավորված պատերազմի մեջ, ՄԱԿ-ից սպասելիքներ չպետք է ունենալ: Այս առումով գուցե և Հայաստանի դիմումը ՄԱԿ-ին դատապարտված էր «Քննարկում՝ քննարկման համար» բանաձևին: